Open Emotioneel Centrum: Van spons naar spiegel
Ik zie mijzelf nog zitten. Lijn 65 zoutkamp-groningen, ik zit ergens midden in de bus en ik kijk naar de straat waarin ik woon en ik vraag mijzelf af waarom ik me toch zo vlak voel. Ik voel niets, geen high geen low. Ik ben een jaar of zestien en ik voel mij als een emotioneel blanco canvas, misschien beïnvloed door de pil die mijn emoties leek af te zwakken. In die tijd leek mijn emotionele ervaring niet in lijn te zijn met anderen om me heen. Bij boosheid van anderen voelde ik weinig, eerder begrip zonder de emotionele lading. Tegelijkertijd ontdekte ik dat ik bij films juist tranen met tuiten kon huilen.
Onverschilligheid en Puberteit
Dat was anders toen ik nog een klein meisje was. Ik kan me niet herinneren dat ik toen moest huilen bij films. Mijn moeder en zusje wel. Ik keek hen altijd wat vervreemd aan en begreep niet waarom ze moesten huilen. Ik vond mezelf stoer, de stoerste van de familie. Toen ik een tiener werd, vonden ze me soms ongeïnteresseerd, alsof niets me boeide. Misschien gewoon pubergedrag, dacht ik, maar ik begon me steeds meer af te vragen waarom ik niet voelde wat anderen voelden. Alsof zij de emoties sterker ervoeren dan ik. Dus naar de dokter voor een andere pil… en ja, de Nuvaring bracht verbetering. Maar was het alleen daaraan te danken? Nu denk ik van niet.
Herkenning in een Open Emotioneel Centrum
Human Design leerde mij dat ik een open emotioneel centrum heb. Op jonge leeftijd identificeerde ik me niet met de emoties van anderen. Ik was gewoon puur mezelf, observeerde emoties zonder ze over te nemen. Pas op latere leeftijd ontstond het idee dat er iets mis was met mij hierdoor (conditionering). Ik was in de veronderstelling dat iedereen op dezelfde manier emoties ervaarde.
Ben jij nieuwsgierig geworden welke centers bij jou gedefinieerd of open zijn? Download dan jouw unieke Human Design Chart hier. Als een vakje ingekleurd is betekent dit dat hij gedefinieerd is en het is open als het geen kleur heeft.
Huilen als Tweede Natuur
Later in mijn leven leek huilen mijn basisemotie te worden, vooral bij tv en films. Tranen met tuiten kan ik huilen bij zielige en romantische scènes, maar ook kan ik schrikken op een ongekende manier, ik schrok een keer zo hard dat ik van de bank viel (heeft ook te maken met mijn ideale omgeving; Caves). Mijn man maakt grappen dat ik zelfs om een Robijntje-reclame kan huilen én hij vindt het heel grappig om mij te laten schrikken omdat ik zo intens reageer. Nu begrijp ik dat het o.a. te maken heeft met mijn open emotioneel centrum.
Het verklaart ook waarom ik begrafenissen verschrikkelijk vind. Hoewel een begrafenis natuurlijk nooit een vreugdevolle gebeurtenis is, kan het voor mensen met een open emotioneel centrum extreem intens zijn. Zodra ik een aula betreed, kan ik al huilen, zelfs als het om een onbekende gaat. Ik ben niet vies van een potje emotioneel meehuilen maar als het om iemand gaat die je helemaal niet goed kent maar vooral om steun te betuigen kan het super ongemakkelijk zijn dat jij daar een potje harder zit te grienen dan de mensen op de eerste rij (awkward). Aan de andere kant kan ik net zo goed genieten van een bruiloft, waar liefdevolle woorden emoties bij me kunnen losmaken. Huilen van geluk kan ik ook heel goed en een minuutje kijken naar een ontroerende scène zorgt al voor een paar tranen over mijn wangen. Tel daarbij mijn zonnepoort 19 op en het is niet verrassend dat mensen mij soms zien als een uiterst emotioneel persoon.
De Kracht van het Emotionele Centrum
Het emotionele centrum, Solar Plexus, geeft kleur en diepte aan onze gevoelswereld. Voor mensen met een gedefinieerd Solar Plexus centrum is komt hun emotionele ervaring met zogenoemde waves (ups en downs, highs en lows). Jouw emotionele energie varieert. Met een ongedefinieerd centrum pik je de emoties van anderen op en ben je heel sensitief. Het aanvoelen van emoties van anderen kan je als heel intens ervaren.
Met een open emotioneel centrum voel je feilloos aan wat iemands gemoedstoestand is. Als je iemand tegenkomt met een gedefinieerd emotioneel centrum en hij/zij is chagrijnig, voel jij dit meteen. Je voelt het zelfs twee keer zo sterk als de persoon zelf. Geen wonder dus dat ik kan huilen als een klein kind bij films. Ik voel en beleef de emoties van de personages heel intens en pik de vibe op van de mensen om mij heen en spiegel deze.
Misverstanden over een Open Emotioneel Centrum
Mensen met een open emotioneel centrum worden vaak ten onrechte gezien als emotioneel, terwijl dat eigenlijk niet het geval is. Het kan lijken alsof je afstandelijk, niet benaderbaar of zelfs als een ijskonijn overkomt, terwijl je in werkelijkheid met een open emotioneel centrum juist mega empathisch bent. Hoewel het lijkt alsof je zeer emotioneel bent, bestaat jouw kracht er eigenlijk uit om de gevoelens van anderen te weerspiegelen, en dit zelfs dubbel zo intens. Als je je goed voelt, schroom je niet om de waarheid op tafel te leggen. Alleen niet helemaal in balans bent loop je het risico te veel emoties van anderen op te nemen die eigenlijk niet van jou zijn. Het is essentieel om hiermee te oefenen en jezelf te beschermen door de emoties door je heen te laten gaan en ze vervolgens los te laten. Wees een spiegel, geen spons.
Van Emotionele Spons naar Emotionele Spiegel
Als jongvolwassene zoog ik de emoties van anderen als een spons op, maar nu kan ik ze goed spiegelen. Het is mijn tweede natuur geworden om me af te vragen: ‘Is deze emotie van mij of van de ander?’ Net zoals in mijn kindertijd identificeer ik me niet meer met de emoties van anderen (deconditionering). Ik liet de overtuiging los dat ‘huilen mijn primaire reactie is’, die ik ooit van iemand anders had aangenomen. Ik was altijd al goed in het onderscheiden tussen mijn emoties en die van anderen, maar nu viel alles op zijn plek. Ik was niet gek 😉.
